PURI

Remata o curso e coma sempre chegou o momento de despedirnos ata setembro, pero a diferenza de outros anos, nesta última entrada non vos imos recomendar libros, lecturas e outras actividades, porque hoxe queremos adicarlle estas liñas a alguén moi especial para todos nós que nos di non adeus, senón ata sempre.

Como xa sabedes case todos, despois de “unha temporadiña” en Carballo, Puri conseguiu praza noutro centro polo que se traslada á Coruña. Non vos imos falar aquí da magnífica profesora que é porque iso xa o coñecedes ben vós de sobra... vós e algún dos vosos pais que foron alumnos seus ou incluso alumnos de profesores que á súa vez tamén foron alumnos de Puri... nin dos seus inabarcables coñecementos literarios, nin das súas descacharrantes anécdotas de todo tipo nas que as bragas teñen un indudable papel protagonista, nin do seu apabullante dominio do cine Iraní, Pakistaní, Indostaní, Somalí, e ata Ceutí, nin da súa cruzada por aprender a aprender... Non, hoxe o que queremos é dicirlle o que ela xa sabe: que deixa aquí un baleiro imposible de encher, porque é certo que pode vir outro profesor que a substitúa pero hai un oco que non se ocupará porque Puri é unha desas poucas persoas que teñen algo intanxible que as fan únicas, pero que todos percibimos enseguida, unha cercanía cara os demáis que desborda o papel de simple profesora e nos revela á persoa en toda a súa humanidade. 

Nun labor ás veces tan ingrato como é o de ensinar, o de educar e formar a quen está case ás portas da vida adulta, o traballo de Puri foi moito máis alá de facerlles atractivas e interesantes unha lingua e cultura tristemente cada vez máis alleas e lonxanas para os alumnos de hoxe en día. Se ela o conseguiu con creces foi polo seu entusiasmo, optimismo e sobre todo polo seu inmenso corazón que nos gañou a todos. Así llo fixestes ver estes días nas unánimes mostras de afecto que lle adicastes, e nós, na Biblioteca, estamos orgullosos e emocionados. Por ela, e tamén por vós, por eses recoñecementos cheos de cariño e gratitude que vos engrandecen a vós e a ela.

Puri marcha, si, e todos sairemos perdendo porque na Biblio nada vai ser o mesmo, nin no Club de lectura, nin no blog, nin nas actividades coas que nos contaxiaba o seu entusiasmo. O que queremos que Puri saiba é que somos afortunados de ter vivido este tempo con ela, coñecela e compartir traballo, ilusións, alegrías e tamén algunha tristeza. Coñecela fíxonos mellores persoas, e iso quedará gardado para sempre en nós, non coma un tesouro, senón que será o tesouro da nosa biblioteca e dos nosos corazóns. Gracias, Puri, contigo todos os días foron domingo. Vale.