ÚLTIMAS ENTRADAS

O problema de xadrez de hoxe

Play online chess

SÍGUENOS

favoritos

Reunión club de lectura

O vindeiro luns 7 de novembro haberá unha reunión con todos os participantes no club de lectura "Vixías das letras" no recreo das 11.30. Non faltedes! Xa temos exemplares da nosa primeira novela preparadiños e a punto para ser degustados por vós...


Recordade que o prazo para entregar os relatos de terror está a piques de rematar!

Castro de Borneiro, esteiro do Anllóns, Forno do Forte





Estes son os lugares que foron visitar os alumnos de 3ºacompañados de profesores de varios departamentos o venres pasado. Vimos o marabilloso castro de Borneiro e mergullámonos na antiga cultura galaico-romana; quedamos pasmados coa magnífica paisaxe do esteiro do Anllóns desde o monte Branco; lemos os poemas de Pondal que o celebran:

Monte Branco, monte Branco
Cando te vexo de lonxe
verto a soas triste pranto
Pois as nosas alegrías
ós dous nos foron fallando
a tí das túas areas
os ventos te despoxaron
a min tamén me fallecen
aqueles gustos pasados
¡ Ti negreas ¡eu teño a cabeza
chea de cabelos brancos ¡


E mesmo algún (algunha) de nós fixo os seus pinitos alfareiros. Todo saiu a pedir de boca.

Se queredes ver as nosas testemuñas gráficas, tédelas abaixo no álbum Picasa.

"Eu non falo galego porque é de aldea"

... Iso din algúns. Outros, outras, din en cambio: "eu falo galego porque é de aldea, vila e cidade". 
O Equipo de Dinamización Lingüística do noso insti, en colaboración coa biblioteca, inicia con esta unha serie de enquisas relacionadas con tópicos sobre a nosa lingua, moi asentados e a miúdo mentireiros. 
Queremos coñecer a túa opinión. Por iso, QUEREMOS O TEU VOTO. 
Participa e deixa o teu voto na urna que está na biblioteca xunto coas papeletas.



Ti a que lle tes medo?

O Samaín está a piques de chegar e con el todos os espectros e seres do máis alá que nos visitan todos os anos por estas datas. E aproveintando a circunstancia, bibliotecalandra convoca unha nova edición do concurso de microrrelatos de terror máis famoso do mundo enteiro.

Nesta ocasión non che imos dar o comezo do relato para que ti o continúes, senón que che propoñemos unhas imaxes que nos dan moito medo para que che sirvan de inspiración. Escolle unha das fotos da galería de abaixo e escribe o teu microrrelato de terror inspirándote no que ela che suxira. E aterrorízanos a todos!!! Iso si, non podes pasarte das 200 palabras.



Podes facernos chegar o teu microrrelato escribíndoo no formulario que tes aquí, Enviándoo por correo electrónico a bibliotecalandra@gmail.com ou entregándoo en man na Biblioteca. Non esquezas poñer o teu nome e apelido e grupo.

Recomendámosche que lle botes unha ollada a este breve manual que che axudará escribir un bo microrrelato.

HAI UN MAGNÍFICO MP4 para o gañador

Un relato de terror


Para ir facendo boca e animarvos a que botedes a imaxinación a andar, velaquí un de tantos relatos que poden provocar o noso medo. Non se axusta ás normas do concurso porque non é moi breve, pero pódevos servir:

EL ASESINO


De repente se despertó sobresaltado, y se dio cuenta de que no sabía quién era, ni qué estaba haciendo aquí, en una fábrica de municiones. No podía recordar nada, ni siquiera su nombre. La fábrica era enorme, con líneas de ensamblaje y cintas transportadoras, con el sonido de las piezas que estaban siendo ensambladas. Tomó uno de los revólveres, ya terminados, de una caja donde estaban siendo, automáticamente, empaquetados. Había estado operando en la máquina, pero ahora estaba parada. Recogió el revólver como algo muy natural. Caminó lentamente hacia el otro lado de la fábrica, a lo largo de las rampas de vigilancia. Allí había otro hombre empaquetando balas. "¿Quién soy?" -le dijo pausadamente, indeciso. El hombre continuó trabajando. No levantó la vista, daba la sensación de que no lo había escuchado."¿Quién soy? ¿Quién soy?" -gritó, y aunque toda la fábrica retumbó con el eco de sus salvajes gritos, nada cambió. Los hombres continuaron trabajando, sin levantar la vista. Agitó el revólver junto a la cabeza del hombre que empaquetaba balas. Lo golpeó, y el empaquetador cayó, y con su cara golpeó la caja de balas que se derramaron sobre el suelo. Él recogió una. Era el calibre correcto. Cargó varias más. Escucho el click-click de pisadas sobre él, se volvió y vio a un guarda caminando sobre una rampa de vigilancia. "¿Quién soy?" -le gritó. Realmente no esperaba obtener respuesta. Pero el guarda miró hacia abajo, y comenzó a correr. Apuntó el revólver hacia arriba y disparó dos veces. El guarda se detuvo, y cayó de rodillas, pero antes de caer, pulsó un botón rojo en la pared. Una sirena comenzó a aullar ruidosamente. "¡Asesino! ¡Asesino! ¡Asesino!" -bramaron los altavoces. Los trabajadores no levantaron la vista. Continuaron trabajando. Corrió, intentando alejarse de la sirena, del altavoz. Vio una puerta, y se dirigió hacia ella. La abrió, y cuatro hombres uniformados aparecieron. Le dispararon con extrañas armas de energía. Los rayos pasaron a su lado.
Disparó tres veces más, y uno de los hombres uniformados cayó, su arma resonó al caer al suelo. Corrió en otra dirección, pero más guardas llegaban desde la otra puerta. Miró furiosamente alrededor. ¡Estaban llegando de todos lados! ¡Tenía que escapar! Trepó, más y más alto, hacia la parte superior. Pero había allí más hombres uniformados. Lo tenían atrapado. Disparó hasta vaciar el cargador del revólver. Se acercaron hacia él, algunos desde arriba, otros desde abajo. "¡Por favor! ¡No disparen! ¡No se dan cuenta de que sólo quiero saber quién soy!" Dispararon, y los rayos de energía lo abatieron. Todo se volvió oscuro... "Uno de ellos se convierte en asesino de vez en cuando," dijo el guarda."No lo entiendo," dijo el segundo, rascándose la cabeza. "Mira ese. ¿Qué era lo que decía? “Solo quiero saber quién soy. Eso era. Parecía casi humano. Estoy comenzando a pensar que están haciendo esos robots demasiado bien”.
Observaron cómo el camión de reparación de robots desaparecía por la curva.
“The Killer” STEPHEN KING (1961)

Viaxe exótica


Como hoxe amaneceu un pouco nubrado para non apagarnos vamos facer unha viaxe exótica da man dun autor chino:

EL PAISAJISTA
Cuento anónimo chino


Un pintor de mucho talento fue enviado por el emperador a una provincia lejana y desconocida, recién conquistada, con la misión de traer imágenes pintadas. El deseo del emperador era conocer así aquellos lugares remotos.
El pintor viajó mucho, visitó y observó detenidamente todos los parajes de los nuevos territorios, pero regresó a la capital sin una sola imagen, sin ni siquiera un boceto.
El emperador se sorprendió por ello y se enojó mucho.
Entonces el pintor pidió que le habilitaran un gran lienzo de pared del palacio. Sobre aquella pared representó todo el país que acababa de recorrer. Cuando el trabajo estuvo terminado, el emperador fue a visitar el gran fresco. El pintor, varilla en mano, le explicó todos los rincones de la lejana provincia: los poblados, las montañas, los ríos, los bosques...
Cuando la descripción finalizó, el pintor se acercó a un estrecho sendero que salía del primer plano del fresco y parecía perderse en el espacio. Los ayudantes tuvieron la sensación de que el cuerpo del pintor se adentraba en el sendero, que avanzaba poco a poco en el paisaje, que se hacía más pequeño y se iba perdiendo a lo lejos. Pronto una curva del sendero lo ocultó a sus ojos. Y al instante desapareció todo el paisaje y quedó el inmenso muro desnudo.

Día mundial da alimentación


Como cidadáns que somos do mundo, tomamos prestada a viñeta de Forges de El País sen engadir nada máis pola súa forza expresiva.

El pozo


Hoxe é o día previo a un festivo. Pensamos en ir mañá a outros mundos, que poden estar moi cerca ou incluso dentro deste. Para esa viaxe vamos entrando en materia con este conto:

EL POZO

Mi hermano Alberto cayó al pozo cuando tenía cinco años. Fue una de esas tragedias familiares que sólo alivian el tiempo y la circunstancia de la familia numerosa. Veinte años después, mi hermano Eloy sacaba agua un día de aquel pozo al que nadie jamás había vuelto a asomarse. En el caldero descubrió una pequeña botella con un papel en su interior. Éste es un mundo como otro cualquiera, decía el mensaje.


Luis Mateo Díez

Un poeta para descubrir


Sen esquecer un recordo para Steve Jobs, que revolucionou o noso mundo tecnolóxico e mediático, hoxe temos que falar do premio Nobel de Literatura. Este ano tocoulle a Tomas Tranströmer, poeta sueco pouco coñecido para nós. Non temos ningún criterio definido pero si moitas gañas de descubrilo. Este é un exemplo que atopamos no ciberespacio:

LOS RECUERDOS ME MIRAN

Una mañana de junio es muy temprano
Para despertar, mas tarde para dormir de nuevo.

Debo ir a la hierba que está llena
De recuerdos, que me siguen con la mirada.

No se ven, se mezclan plenamente
Con el fondo, camaleones perfectos.
Tan cerca, que los escucho respirar
A pesar que el trino de las aves es estridente.

Quedan Astérix e a súa aldea gala


As persoas marchamos tarde ou cedo, pero as creacións quedan para disfrute universal. Morreu Uderzo, un dos creadores do Astérix e os seus amigos que provocaron tanta felicidade na nosa infancia (e xuventude e madurez). Podedes ler na Biblioteca practicamente todos os seus libros. Parece ser que non se adaptou moi ben aos novos aires modernos e ao novo mundo empresarial da banda deseñada; pero a nós iso tanto nos ten: Agradecerémoslle para sempre todas as risas que nos provocou.
Descansa e ri de todo, Uderzo.

Mi hermana vive sobre la repisa de la chimenea

 
Non é que de súpeto nos poñamos a contar historias persoais truculentas: É o título que vos propoñemos como primeira lectura do Club "Vixías das letras". Todavía non sabemos se nos van a aprobar o Club de lectura; pero como somos moi positivos, pensamos que podemos ir lendo e descubrindo antes do beneplácito administrativo. A nós tocounos a fibra sensible (ben é certo que algúns somos sensibleiros dabondo).
Xa a tedes dispoñible na Biblioteca, e xa hai algún grumete (dos"históricos") que o levou.

ir arriba