ÚLTIMAS ENTRADAS

O problema de xadrez de hoxe

Play online chess

SÍGUENOS

favoritos

Día do Libro - Semana Literaria

Este ano quixemos adicarlle o Día Internacional do Libro á Poesía. Así, con maiúsculas. E que vós, coma sempre, fósedes os protagonistas. Nesta ocasión, ocurriusenos que a mellor maneira de achegármonos á poesía, ou de que ela se acheguara a nós, xa que é a gran esquecida moitas veces, era que as palabras deran paso ás imaxes e tamén á música, porque a poesía é algo tan grande que pode ser todo iso á vez.

E así foi: durante o Luns 23 e o martes 24 todos os alumnos do Centro pasastes pola nosa Biblioteca e lestes os poemas que máis vos inspiraron, acompañados moitas veces dunhas presentacións nas que ían aparecendo as imaxes que vos suxerían as palabras e cunha música de fondo que vós tamén escollestes. Foi unha estupenda experiencia, que estamos seguros que sorprendeu a máis de un e que nos descubriu o verdadeiro poder da palabra. Léronse poesías de Wystan Hugh Auden, William Wordsworth en inglés e Victor Hugo, Verlaine e Rimbaud en francés. Os alumnos de Latín leron nesa lingua algunhas fábulas e os de Bacharelato reproduciron na súa lingua orixinal a Fábula de Píramo e Tisbe. Pola súa banda os de Grego trouxeron ós nosos días a Safo e Alceo que se misturaron con Pedro Salinas, Bécquer, Lorca, Pablo Neruda, Vicente Aleixandre, Machado, Benedetti, Juan Ramón Jiménez, Pondal, Rosalía, Curros e moitos outros ós que os alumnos e algún que outro profesor lle puxeron voz durante estas xornadas.



E pouco a puco o Día do Libro convertéusenos en Semana Literaria, porque como compañeira perfecta destas lecturas puidemos disfrutar da charla que o profesor e poeta Yago Rodríguez Yáñez nos adicou acerca da poesía en xeral e da figura do poeta lugués Fiz Vergara Vilariño: a poeta e profesora Rosalía Fernández Rial recitou uns poemas dos seus libros En clave de sol e Átonos e puxo en escea un tableau que elaborou cos alumnos de 1º de ESO.



Como prato forte, o martes tivemos o inmenso placer e a fortuna de disfrutar dunha actuación especial de tres dos ex-membros do grupo de folk carballés Xocaloma, Dolores Platas, José Luis Díaz e Joaquina Ávila que se volveron xuntar nunha ocasión única para deleitarnos cun concerto no que musicaron poemas de Rosalía.



E por se isto fora pouco, o xoves 25 a poesía saiu da Biblio gracias a actividade programada polo Equipo de Normalización Lingüística e o departamento de Lingua Galega que levaron ós alumnos de 1º de BAC a percorrer a rota pondaliana polos arredores de Ponteceso en lembranza do poeta galego.

En fin, unha semana redonda chea de actividades, cada cal máis satisfactoria. Para que logo digan da poesía... e das bibliotecas.



Pouco a pouco ó longo da semana iremos colgando os vídeos das vosas intervencións na nosa canle de Youtube (tedes a ligazón á esquerda). Aí iredes saíndo todos, así que botádelle un vistazo de vez en cando. De momento deixámosvos cun vídeo que elaboraron Alba Cameán e Sebas Torres Gelardi (1º BAC A)

Día do libro

A verdade é que a lectura-dramatización de poesías feita por vós o día de hoxe foi moi emocionante no sentido literal do termo, e xa vos daremos cumprida crónica dela; pero non podemos pasar este día 23 sen facer algunha alusión á celebración e esta viñeta de Forges é moi locuaz:


Tampouco podemos esquecer que se lle deu o premio Cervantes ao poeta Nicanor Parra. Dámoslle os parabéns e deixamos aquí unha das súas poesías:

EPITAFIO

De estatura mediana,
Con una voz ni delgada ni gruesa,
Hijo mayor de profesor primario
Y de una modista de trastienda;
Flaco de nacimiento
Aunque devoto de la buena mesa;
De mejillas escuálidas
Y de más bien abundantes orejas;
Con un rostro cuadrado
En que los ojos se abren apenas
Y una nariz de boxeador mulato
Baja a la boca de ídolo azteca
-Todo esto bañado
Por una luz entre irónica y pérfida-
Ni muy listo ni tonto de remate
Fui lo que fui: una mezcla 
De vinagre y aceite de comer
¡Un embutido de ángel y bestia!

Coidemos da terra

E non só hoxe, que é o día da Terra, senon todos os días do ano, e todos os anos. Premede no enlace da oración anterior e veredes un fermoso vídeo.


Actividades da Semana do Libro

Co gallo da celebración do Día do Libro, esta semana queremos realizar unha serie de actos desde a biblioteca.


O luns 23, durante toda a mañá faremos un recital de poesía na que participarán todos aqueles que teñen elixido un poema, e completarano cunha breve introdución sobre o autor e o seu significado. Máis abaixo podedes ver o horario no que baixará cada curso a ler.


E o martes tamén nos visitará o poeta Yago Rodríguez para lernos algún dos seus poemas.




Horario de lectura



Sempre nos quedará Drácula...

Bram Stoker morreu hai cen anos, tal día coma hoxe. Pero deixounos un personaxe que quedará como arquetipo imperecedeiro: o noctámbulo e vampírico conde Drácula. Sempre renovado a través das modas e sempre atractivo, é posible que o que nos atraia del sexa o seu romanticismo moi propio da época victoriana na que foi creado. Ou será o monstro interior que habita nas nosas entrañas??? Sexa coma sexa, quede aquí este pequeno memorandum a este autor e a esta criatura que participaron con nós no club de lectura...



Homenaxe á Eneida

Agora que se aproxima o día 21 de abril, data da fundación de Roma, e aproveitando que o luns 23 é o día do libro, queremos recordarvos este microrrelato de Denevi que xoga coa idea do amor roto de Dido e Eneas. Sempre, por suposto, mutatis mutandis... Por certo, no vídeo que ven despois, tedes unha animación da historia verdadeira que aparece na Eneida.






LA MEMORIA, ESA INCOMODIDAD
Marco Denevi


Se encontraron por un capricho del azar. No se conocían, pero les bastó mirarse para caer fulminados por lo que en Sicilia llaman el rayo del amor. Sin pronunciar una palabra corrieron al lecho (al de ella, que estaba siempre pronto) y se lanzaron el uno contra el otro como los pugilistas en el gimnasio. 
A la mañana siguiente fue Eneas el primero que despertó. Decidido a proseguir su viaje por el Mediterráneo, e incapaz de abandonar a una mujer sin una explicación, le dejó sobre la mesita de luz un papel en el que escribió con sublime laconismo: "¡Desdichada, lo sé todo! Adiós". Y se fue, la conciencia tranquila y el ánimo templado. 
Varias horas después Dido abrió los ojos, todavía lánguida de placer, vio la esquela y la leyó. ¿Qué es lo que sabe de mí, si ni siquiera le revelé mi nombre?", se preguntó, estupefacta. Por las dudas comenzó a pasar revista a su pasado, hasta que experimentó tanta vergüenza que se bebió un frasco íntegro de vitriolo. 




Concurso fotográfico para o logotipo da nosa páxina scoop.it

Gústavos facer fotos? Presentade a que queirades para o noso concurso fotográfico; a escollida como favorita polo xurado será o logotipo da nosa páxina na Rede scoop.it / microrrelatos. Tedes como prazo ata o 23 de abril, día do libro. Debedes presentala en formato dixital enviándoa á nosa dirección: bibliotecalandra@gmail.com. O tema gardará relación cos microrrelatos ou contos. O gañador levará un premio "ad hoc". Animádevos!!!

Homenaxe a Antonio Mingote

Cremos que as viñetas son o mellor no seu caso. Unha delas é de Mingote e a outra é do seu compañeiro e tamén peso pesado Forges. Estará xa debuxando no outro mundo???




Sobre viaxes e búsquedas de lugares mellores

Será o mellor lugar o noso interior apaciguado e tranquilo?...





POSTRIMERÍAS
Adolfo Bioy Casares (Argentina, 1914-1999)
Cuando entró en el edificio, buscó las escaleras, para subir. Encontrarlas era difícil. Preguntaba por ellas, y algunos le contestaban: “No hay.” Otros le daban la espalda. Acababa siempre por encontrarlas y por subir otro piso. La circunstancia de que muchas veces las escaleras fueran endebles, arduas y estrechas, aumentaba su fe. En un piso había una ciudad, con plazas y calles bien trazadas. Nevaba, caía la noche. Algunas casas -eran todas de tamaño reducido- estaban iluminadas vivamen­te. Por las ventanas veía a hombres y mujeres de dos pies de estatura. No podía quedarse entre esos enanos. Descubrió una amplia escalinata de piedra, que lo llevó a otro piso. Éste era un antecomedor, donde mozos, con chaqueta blanca y modales pésimos, limpiaban juegos de té. Sin volverse, le dijeron que había más pisos y que podía subir. Llegó a una terraza con vastos parques crepusculares, hermosos, pero un poco tristes. Una mujer, con vestido de terciopelo rojo, lo miró espantada y huyó por el enorme paisaje, meciéndose la cabellera, gimiendo. Él entendió que cuantos vivían allí estaban locos. Pudo subir otro piso. En una arquitectura propia del interior de un buque, en la que abundaban maderas y hierros pintados de blanco, halló una escalera de caracol. Subió por ella a un altillo donde estaban los peroles que daban el agua caliente a los pisos de abajo. Dijo: “Sobre el fuego está el cielo” y, seguro de su destino, se agarró de un caño, para subir más. El caño se dobló; hubo un escape de vapor, que le rozó el brazo. Esto lo disuadió de seguir subiendo. Pensó: “En el cielo me quemaré.” Se preguntó a cuál de los horribles pisos inferiores debería descender. En todos él se había sentido fuera de lugar. Esto no probaba que no fuese la morada que le correspondía, porque justamente el infierno es un sitio donde uno se cree fuera de lugar.

Guirnalda con amores (1959)
La invención y la trama. Una antología, México, FCE, 1988, págs. 547-548
ir arriba