Ata sempre...

Despois de pasar uns días conmocionada pola preciosa (e algo haxiográfica) despedida no blog, teño que escribir a miña derradeira entrada oficial. Prometo ser breve.

Só quero deixar constancia do que dixen publicamente: A Biblioteca Landra non só foi o meu segundo fogar ; tamén foi un estado non clasificable entre o sólido, líquido e gaseoso. Foi unha república na que conseguiron gobernar ao mesmo tempo o caos, a harmonía, a felicidade e o amor. Toda esta maxia sería imposible sen vós, os que vos achegades á biblioteca, os que participades nas actividades propostas, os que contaxiades a vosa ledicia e o voso entusiasmo. Vós sodes as auténticas tripas da biblioteca. E non temades: os prestidixitadores que a coidan aínda gardan moitas flores e fogos artificiais na súa chisteira.

A biblioteca xa forma unha parte orgánica e inseparable de min; vivirei con iso e faráme máis feliz. Seredes os meus favoritos, sempre…

Lembrade: Nihil est qui nihil amat... Gracias a todos polas infinitas e abrumadoras mostras de afecto que me deron e me darán calor cando haxa nubes no horizonte...